Het verhaal van het lege zwembad

De eerste foto die ik hierover deelde leverde me al aardig wat appjes op. Van: “wat doe je nou in een leeg zwembad?”, tot: "wat een toffe plek om daar een shoot te doen, but why?”

Dat begon eigenlijk met een appje naar Robert Westera. Voor mijn eigen website had ik nieuw beeld nodig. Maar wie me ook een beetje kent, weet dat het soms ook best anders mag.

Dus ik zei: op de bodem van een zwembad zonder water, midden in de herfst. 'Geen verloren plek, maar een podium van stilte'. “Oeh, daar kan ik wel wat mee”, was zijn eerste reactie. 

Ik snap, daarmee heb je nog geen antwoord op de vraag: waarom dan op de bodem van een zwembad? Ik denk graag soms een stukje verder…over een beeld dat door het vieze water en de donkere bladeren, wat ongemakkelijk kan voelen. Schuurt. Vragen oproept. Daar ligt, in wat niet direct zichtbaar is, wat mij betreft de kracht.

Leegte kan namelijk ook een uitnodiging zijn. Letterlijk. Een uitnodiging tot reflectie, tot het opvullen van de stilte met verhalen die wachten om gehoord te worden.

Die lege bodem is ook de wereld die ik beschrijf in mijn lezing en boek, ‘Lichtpuntjes in de schaduw van diabetes'. Over een wereld die van de ene op de andere dag compleet verandert, die je soms achterlaat met die overweldigende leegte. 

Het is de wereld die ik als ouder van een zoon met diabetes type 1 heb leren kennen. 

Maar het is óók de wereld waarin ik ontdekte dat juist de kleinste lichtpuntjes het donker kunnen doorbreken en het verschil maken.