De tekst die ik nooit had willen schrijven

Sommige verhalen schrijf je omdat je wilt. Andere verhalen schrijf je omdat je moet.

Mijn boek, Lichtpuntjes in de duisternis van diabetes, is zo’n verhaal. Niet omdat ik altijd al een boek wilde schrijven, of wellicht juist wel. Niet omdat ik mezelf per se als auteur zag, of toch ook juist wel. Maar vooral omdat het op papier móést. Zo voelde ik dat.

Want hoe vang je de dag waarop alles veranderde in woorden? Hoe schrijf je over dat moment waarop je kind in het ziekenhuisbed lag, klein en kwetsbaar (hoe anders is dat nu!), terwijl je zelf probeerde groot en sterk te blijven? Hoe vertel je over de onzichtbare impact, de nachten van waken, de dagen van rekenen, de angst die als een tweede huid blijft plakken?

Ik wist het ook niet. Maar ik begon.

Woorden als reddingsboei

Schrijven is een proces. Een vorm van ordenen. Je neemt de chaos in je hoofd en probeert er iets van te maken. Een verhaal. Een lijn. Een stukje begrip in een situatie die vaak onbegrijpelijk is. Wat begon als losse aantekeningen – flarden van gedachten, momenten die ik niet wilde vergeten – groeide uit tot een boek. En ergens onderweg besefte ik: ik schreef niet alleen om te herinneren, maar ook om los te laten. Woorden werden een reddingsboei. Ze gaven vorm aan het ongrijpbare.

Sommige verhalen willen verteld worden

Ik zeg weleens: "Sommige verhalen schrijven zichzelf." Sommige verhalen laten zich niet zwijgen. Ze kloppen net zo lang op de deur van je gedachten, tot je ze opschrijft. Ik heb geleerd dat kwetsbaarheid in taal een kracht is. Dat woorden kunnen verbinden. Dat wanneer jij je verhaal deelt, iemand anders zich daarin kan herkennen – en zich minder alleen voelt. Daarom schreef ik dit boek.

Daarom schrijf ik überhaupt.

Niet alleen voor mezelf. Maar voor iedereen die dit herkent.

Welke woorden heb jij ingeslikt?

Ik geloof dat iedereen zo’n verhaal heeft. Een verhaal dat schreeuwt om verteld te worden, maar te groot, te pijnlijk of te ongemakkelijk voelt. Een tekst die je nooit had willen schrijven, maar waarvan je weet: hij moet er komen. Misschien is het tijd om die woorden niet langer in te slikken.