Soms voelt het leven als een weiland vol mensen: iedereen kijkt, maar niemand ziet

In mijn lezing probeer ik mensen mee te nemen naar momenten die ogenschijnlijk klein lijken, maar die alles in zich dragen.

Zo’n moment was er twee jaar geleden, op een zondagochtend, in een weiland vlakbij Zwolle. We waren er om de koeien te zien dansen na een winter op stal. Tegenwoordig zijn dat drukbezochte ‘events’. Wij waren er ook bij. Maar het liep wel even net wat anders. 

Want Finn zat in een hypo. Een flinke ook…bleek en wazig zette ik hem tegen zijn fiets in het gras. Zijn pomp en sensor gaven aan wat ik al wist: dit gaat niet goed. Ik zat daar, naast hem in het gras. Mijn dochter ernaast, klein maar dapper. 

Maar nu komt het. 

De mensen? Ze liepen langs. Ze keken wel, maar stapten niet af. Geen vragen. Geen gebaren. Alleen stilte. En ik dacht toen: stel dat iemand gewoon even was gekomen. 

Eén blik. Eén hand op mijn schouder. Eén simpele zin: “Gaat het?”

Dat had zo veel veranderd.

Niet de situatie. Maar wél het gevoel dat we er niet alleen voor stonden. Dat is precies waar mijn lezing over gaat. Over lichtpuntjes. Over de kracht van kleine gebaren. Het is niet groot, niet ingewikkeld. Het is durven kijken. Blijven staan. Aanwezig zijn.

Op de werkvloer gebeurt hetzelfde. Iemand worstelt, maar zegt niets. Iemand houdt zich groot, maar is eigenlijk op. En één collega die vraagt: “Hoe gaat het nou écht met je?” kan dan het verschil maken. Of je nu vader bent, collega, leidinggevende of vriend, dat is wat blijft hangen. Dat is wat iemand draagt.

Daar vertel ik graag over. Want het zijn die kleine momenten, die het grote verschil maken.

#lichtpuntjes #menselijkheid #storytelling #lezing

Meer informatie over de lezing of de mogelijkheid om te boeken: https://www.athenas.nl/sprekers/stefan-kuiper/