Lieve Finn,

Op het moment dat ik deze 'brief' schrijf, ben je veertien. Je zit in de tweede klas, draagt een pomp, weet exact wanneer je sensor piept en je 'bolust' bij tijd en wijle nét wat later dan verstandig is. Want ja, je bent ook gewoon een puber.

Je bent opgegroeid met iets wat je niet koos. En toch… je draagt het. Soms met kracht, soms met tegenzin. Maar altijd met een blik die verder kijkt dan vandaag. Dat bewonder ik in jou. Altijd al gedaan. Ik schreef dit boek omdat ik wilde begrijpen. Omdat ik wilde verwerken, omdat wij wilden verwerken. Maar bovenal omdat ik hoopte dat andere ouders, die ineens in dezelfde wereld belanden, zich ergens minder alleen zouden voelen. Dat ze, tussen al het prikken en meten, ook woorden zouden vinden die op adem laten komen. 

Woorden die zeggen: ik zie je, ik weet hoe het voelt.

En jij, jij was de reden dat die woorden kwamen. Jij was het startpunt. En eerlijk? Ook de motivatie om ze af te maken.

Als je dit leest, ben je misschien ouder. Misschien wel volwassen. Misschien ligt dit boek ergens in een doos met herinneringen. Misschien pak je het op een dag weer eens op. Dan hoop ik dat je iets herkent. Dat je ziet hoe trots we zijn. Hoe ver je bent gekomen. Niet ondanks, maar juist dankzij wie je bent — helemaal, compleet, inclusief diabetes. Want zoals Janine Kuiper - de Ruiter het zo mooi omschrijft: jij hebt diabetes, maar diabetes heeft jou niet.

En tegen de ouders die dit lezen, vandaag, nu, ergens tussen een hypo en een ouderavond in: je doet het goed. Echt waar. Je hoeft het niet perfect te doen. 

Alleen maar met liefde.

Altijd met liefde.

Papa.