De foto is bonus...!

Je leest verderop waarom...want waar het zaterdag écht om ging, was het verhaal. Tijdens het 10-jarig jubileum van Diabetes Centraal mocht ik vertellen over ons boek en over wat er gebeurt als je leven ineens stilvalt, maar je toch door moet.

De locatie: Fort bij Vechten in Bunnik. Een plek vol historie, maar deze dag ook mensen met kennis, passie, gezelligheid en betrokkenheid bij type 1 diabetes.

Voordat ik 'op mocht', sprak Bart Roep, één van de meest vooraanstaande onderzoekers op het gebied van T1D. Als je mij een paar jaar geleden had verteld dat ik ooit in een line-up zou staan waarin híj ook stond, dan had ik je waarschijnlijk schaapachtig aangekeken. En dat hij daarna ook nog even bleef zitten om mijn verhaal te horen… dat vond ik bijzonder.

Maar de ouders in de zaal die luisteren naar mijn verhaal, ons verhaal, werd op eens ook dat van hun. Die zeiden: “Dank je. Dit is precies hoe het voelt.”

Herkenning. Erkenning. Verbinding. Dat is een van de redenen waarom ik dit boek heb geschreven.

Om te laten zien dat er, zelfs als het donker is, nog steeds licht is. Dat kleine momenten een groot verschil maken. Dat er altijd lichtpuntjes zijn.

Dank aan Diabetes Centraal (Lucia Overbeek) voor de uitnodiging en de mooie organisatie. En aan iedereen die er was, luisterde en deelde. Op naar meer verhalen die verbinden.

O ja, die foto…mijn lieve dochter Lova (10) was mee, ik was niet alleen heel blij met haar morele support, maar ze maakte ook nog even deze foto, dat is toch geweldig.